“Mannetje mannetje Timpeté
Botje botje in de zee
Isabel mijn eigen vrouw
Wil niet zoals ik wel wou”
Wat wil ze dan?
Ga maar naar huis, ze heeft het al.
En zo krijgt het vrouwtje, via haar mannetje dat de betoverde bot ving en weer liet zwemmen, eerst een huisje en vervolgens een kasteel. Maar wat heb je nou aan een kasteel als je geen koning bent? En als je dan koning bent, dan kun je toch net zo makkelijk keizer worden en vervolgens paus? Je hoeft het maar te vragen en per slot van rekening heb je er recht op. Willen is kunnen en wensen is moeten. En wat we wensen is “hoger op” en de media helpt ons een handje door ons alles wat de wereld ons te wensen biedt aan ons bewust te maken. Er is geen einde aan de weg naar boven, niet sociaal en niet materieel. Wie aan de maatschappelijke top zit, zit ook op een berg spullen.
Maar wie hoog zit kan diep vallen en dat gebeurt dan ook in dit sprookje van Grimm. Want als het vrouwtje tenslotte zelfs de macht over zon en maan begeert en haar man er op uit stuurt met de boodschap dat ze net als Onze Lieve Heer wil zijn, eindigt het verhaal waar het begon; met niets.
Wat een hebberig vrouwtje! Zo zou ik nooit willen zijn! Dat ik met de loterij mee speel is omdat ik na het vangen van zo’n dikke vis zoveel goeds zou kunnen doen. Ik zou het echt niet allemaal zelf houden!
Daarom heb ik – spiritueel gezien – juist meer recht op het winnen van de jackpot dan alle anderen….
Ik sta voor de spiegel van dit sprookje en zie mezelf, helaas.
Vandaar de keuze om mijn eigen gezicht te gebruiken voor dit werk.
Een confronterende ontmoeting met mijn eigen beeld.
Zomer 2010
