Mijn naam is Nicole Joëlle Huijs-Karrèr. Ik ben geboren en getogen in Amsterdam (1957).
Ik ben opgegroeid in een gezin waar kunst, taal en muziek de boventoon voerden. Mijn moeder was naast schilderes ook lerares Nederlands en Frans. Mijn vader was monumentaal beeldhouwer en docent technische aspecten van de beeldende disciplines aan de Rijksacademie. Creativiteit alom, overgedragen op de kinderen. Mijn zus Juliëtte is pianiste, slagwerker, altvioliste én wiskundige. Mijn andere zus, Mathilde, is fotografe.

Ikzelf heb pas op latere leeftijd richting gegeven aan mijn creativiteit. Na jong getrouwd te zijn en kinderen gekregen te hebben, ben ik op mijn 29ste naar de Arnhemse kunstacademie gegaan. Een bijzondere, heerlijke periode volgde, waarin ik mij verdiept heb in schilderen en grafische technieken en die ik vier jaar later heb afgesloten met een eerstegraads lerarendiploma tekenen en schilderen.
Voor de klas heb ik echter nooit gestaan, een bewuste keuze. Liever werkte ik op plekken waar het draaide om handvaardigheid en ambachtelijkheid. Dit heb ik dan ook gedaan. Ik heb een aantal jaren in een restauratieatelier gewerkt waar ik vooral oude globes en papieren objecten opknapte. Ook heb ik als uitvoerder gewerkt in een ontwerpatelier dat kerken (her)inricht en daar tevens nieuw meubilair voor ontwerpt. Daar heb ik veel glazen objecten gemaakt, zowel van glas in lood als in applicatietechnieken. Zo heb ik in de loop der jaren een brede ervaring in verschillende disciplines en materialen opgebouwd.

Die veelzijdigheid is zichtbaar in mijn werk. Ik werk met uiteenlopende materialen. Ik kies technieken en materialen die het beste de bedoeling van een bepaald kunstwerk kunnen laten zien. Elk nieuw werk ontstaat vanuit een spelend zoeken vanuit techniek en materiaal.
Als ik een omvattend thema zou moeten noemen, zou dat ‘ontroering’ zijn.

Ontroering en eerbiedige verwondering over onze wereld. Geen antwoorden, alleen maar vragen. Vragend waarnemen. En steeds meer genietend waarnemen.
Het thema van de vis, de vogel en de boom komt geregeld terug in mijn werk.
Het bewegen van dieren in de lucht en het water zie ik als metafoor voor de dimensie waarin de engel zich begeeft. Een dimensie die raakt aan onze menselijke leefwereld, maar waar wij ons niet zo vanzelfsprekend in kunnen ophouden. En tussen water en lucht staat altijd de boom die beide werelden verbind...

Na een huwelijk van dertig jaar is mijn man Harrie Huijs in 2007 overleden. Van samen ging ik naar alleen. Hoewel ik het liever anders had gehad, kan ik wel zeggen dat deze gebeurtenis mij heeft gevormd. Ik ben, wie ik ben. Moeder van vier kinderen, oma van zeven kleinkinderen én kunstenares. Eindelijk kan ik zeggen, én voelen, dat ik echt wat in huis heb om over te dragen. Mijn kennis en kunde wil ik graag met anderen delen. Ik geef open atelier lessen en een of twee keer per jaar geef ik een schilderweek in Ygrande (Frankrijk) in het prachtige huis -en de enorme tuin - van Truus Wigger: http://www.truuswigger.nl.
Interesse? Neem gerust contact op!

Geïnteresseerd in de rest van de familie?
kijk op www.karrer.nl voor werk van mijn ouders en zussen.

Publicaties en Interviews:
https://www.synergy-at-work.nl/index.php/dick/221-nicole-huijs-karrer-beeldend-kunstenaar
Breukvlakken
Het (on)volmaakte Lichaam
Begeerte
Kunstroute 2011: dichters en kunstenaars